006. Kryzys

Moje życie jest jednym pieprzonym paradoksem! Płaczę w momencie, w którym powinnam być szczęliwa. Mijął tydzień od sytuacji w klubie, a moje życie zmieniło się o 180°.
Kap! Kap! Kap!
Chyba będę musiała to wytrzeć zanim Mateusz wróci z treningu. Dla niego wszystko jest w jak najlepszym porządku. Narzeczona czekająca na niego z uśmiechem. Tak, właśnie.
N-A-R-Z-E-C-Z-O-N-Ą! ZGODZIŁAM SIĘ ZA NIEGO WYJŚĆ!
Sama nie wiem dlaczego. Jestem do niego przywiązana, ale chyba zbyt pochopnie się na to zgodziłam. Ale z drugiej strony, gdy patrzyłam w przepełnione miłością oczy, wymiękałam.
Wtedy, tamtego wieczora poprosił mnie o rękę przy wszystkich. Rozumiecie?! Przy wszystkich! Okazało się, że on doskonale wiedział o wizycie Włodiego w Trójmieście! Mało tego. On go poprosił, aby tutaj przyjechał. Chyba wreszcie zrozumiał, że Wojtek jest dla mnie cholernie ważny, chyba zbyt ważny. Jak on mógł całować tę wywłokę na moich niespodziankowych zaręcznych? To się nazywa przyjaciel.
Szafrańska, otrzyj te łzy! Za kilka minut będzie tu Mika! Cholera jasna!
Szybko przetarłam oczy i wciągnęła na siebie luźną sukienkę. Gdy pojawił się w drzwiach poczułam jak coś mnie ściska w gardle.
PONOWNE WYRZUTY SUMIENIA! PO CHOLERĘ MI TO SUMIENIE! Tylko kłopoty.
-Nika, coś się stało?- nie jestem chyba zbyt dobrą aktorką. Albo on mnie już na tyle poznał.
-Mateusz...- to nie ja to powiedziałam! Nie kontroluję moich słów.- Zdradziłam cię.
Później już niewiele pamiętam. Jego szok. Mój płacz. Oddanie pierścionka. Trzask drzwi. Mój szloch. Wszystko się skończyło, w jednej chwili. Czas wracać do Łodzi!
Godzinę później siedziałam już w pociągu. Czułam się lżejsza, bez balastu. Może czasem lepiej jest powiedzieć prawdę? Nie mogłam go oszukiwać. Nie, jeśli mieliśmy coś razem planować. Należało mu się. Muszę zacząć od nowa. Jeszcze jedna rzecz mi została do zrobienia, zanim zamknę rozdział 'SIATKARZE'. To chyba najtrudniejsza rozmowa w moim życiu.
-Szafran, jak tam w Gdańsku?- Jego głos. Zaczynam wariować! Zakochałam się jak nastolatka.
-Zachowałeś się jak zwykła świnia! Jak mogłeś? Chciałeś mnie tylko zaliczyć? Wojtek! Myślałam, że się przyjaźnimy! Ja się chyba nawet zaangażowałam, a ty wpychałeś język tej wywłoce do gardła!
Rozłączyłam się. Nie chamowałam łez. Nie miałam przed kim. Wszystko się posypało. Zostałam sama. Do Andrychowa nie wrócę. Wracam do domu, do Łodzi. Samotnie.

--
Jest krótko, ale to już norma! Mi się podoba. Dedykacja dla Win, która zgodziła się na moją propozycję xD <3
Lette