007. Znowu pobudka

Puuuuk! Puk! Puk!
Przecieram załzawione oczy.
3:51 4 lipca 2015
Co ktoś może o tej godzinie ode mnie chcieć. Nie mam siły, ani ochoty na wstanie z miękkiego posłania. Nika, jesteś idotką! Zniszczyłaś swoją przyjaźń z facetem, którego mimowolnie pokochałaś. Mateusz nie chce cię znać.
Drrrrrrryyyyyyyńńń!
Jak widać ktoś jest natarczywy. Czyli nie da mi w spokoju dławić się łzami? A jakby tak się utopić? I tak moje życie przestało mieć sens. Nie, nie, nie. To się nie uda. Jestem zbyt tchórzliwa, aby się targnąć na swoje życie. Na nic nie mam odwagi. Ile razy tej bezsennej nocy wybierałam numer Mateusza? Ile razy układałam w głowie naszą rozmowę? Sama nie wiem co chciałabym przez to osiągnąć. Przecież go nie kocham. Ale on zawsze był dla mnie ostoją. Wspierał i nie krytykował. Brakuje mi jego dziecięcej twarzy, zatroskanych oczu. Aż dziwne ale brakuje mi jego, tak po prostu. Ale z drugiej strony był Wojtek. O niego nie martwiłam się tak ja o Mikę. Zapewne znów siedzi w klubie i podrywa kolejną naiwną dziewczynę. Tylko, że teraz może do tej kolekcji dopisać jeszcze mnie. A przecież znałam go tak dobrze! Gdyby ktoś miesiąc temu powiedziałby mi, że zakocham się w Wojtku, palnęłbym go w głowę. To wydawało mi się niemożliwe. Ale jego też mi brakuje. Tych roześmianych oczu, kąśliwych uwag. Nasza przyjaźń nie była łatwa, wiele razy latały talerze. Ale zawsze byliśmy razem, blisko siebie. Podobno między kobietą, a mężczyzną przyjaźń nie jest możliwa. Od lat chyba jednak łudziłam się, że jesteśmy wyjątkiem. Ale jednak nie. Zakochałam się, beznadziejnie się zakochałam. A dzisiaj mieliśmy świętować małą rocznicę naszej przyjaźni. Miałaś nie ryczeć, głupia!
Drrrrrrryyyyyyńń! Dryń!Dryń!
 -Nika, otwórz!- jego głos. Co on tutaj robi? Zrezygnowana wstałam jednak i otworzyłam drzwi. -Nika, ja...
Spojrzałam na niego. Stał jakby wycofany trzymając rączkę czarnej walizki. Czyżby łowy się nie powiodły?
 -Dlaczego pukasza do mnie zawsze, gdy lądujesz na bruku?- zapytałam zagryzając wargę. Nie chciałam być dalej łatwowierną dziewczyną wpuszczającą go za każdym razem.
 -Bo cię kocham. Nika, kocham cię jak jasna cholera! Rozumiesz? Nie mogłem patrzeć jak obściskujesz się z tym idiotą. Nie mogłem sobie z tym poradzić. Uciekałem do alkoholu, kobiet. Jednak prawdziwe szczęście czułem, gdy otwierałaś mi drzwi ubrana w długą koszulkę z nieogarniętymi włosami. Byłem szczęśliwy, gdy mogłem być obok ciebie. Słuchając twojego głosu...
Nie odpowiedziałam. Wspiełam się na palce i pocałowałam go. Teraz wszystko było na swoim miejscu. On. Ja. Idealnie. A nie wierzyłam, że mogę być szczęśliwa z nim. To wszystko było jak sen. Może to głupie, ale nie czułam do niego żalu. Zbyt wiele przeszliśmy, aby coś mogło nas zniszczyć.
 -Po była piękna historia, mamo. Jak z bajki.- drobna blondyneczka spojrzała na mnie oczarowana.
 -Nawet nie wiesz jak ciężko było ją napisać, kochanie.- uśmiechnęła się do niej szczerze. Czy jestem szczęśliwa? Nie mogę powiedzieć, że nie. Kłamstwo to hańba, a tego bym nie zniosła.
Chwyciłam ją za drobną dłoń, a ona wlepiła we mnie swoje czekoladowe oczy. To po nim je odziedziczyła. Gdyby tylko wiedział, że ma taką wspaniałą córkę. Ciepła łza spłynęła po moim policzku. Podałam dziewczynce czerwoną różé, która chwilę później spoczęła na nagrobku.
-Już siedem lat...

*alternatywa*
Usłyszałam skrzypnięcie drzwi i już od razu wiedziałam co zrobi nasza córka. Upór i brak cierpliwości odziedziczyła po nim. Zdecydowanie. Po mnie ma tylko te dobre cechy.
 -Moja mała księżniczka! - znowu na pewno wziął ją na barana i znów wieczorem nie będzie mógł spać. Z nim gorzej niż z dzieckiem. -A tu widzę królowa.
Spojrzałam na niego z powątpiewaniem i skinęłam głową. Zlustrowała walizki stojące w przepokoju i weschnęłam głośno.
 -Znowu wylądowałeś na bruku?
 -Ze Spały trzeba było wyjechać, pozwól mi żono zostać ten kolejny raz.
Nie umiałam przy nim grać. Nie mogłam hamować szczerzego uśmiechu. Zaśmiałam się tylko i cmoknęłam go na przywitanie. Zawsze miał do mnie najbliżej, nawet jak mieszkaliśmy w jednej sypialni!
***
Nie bijcie! Dodaję dwa zakończenia, wybierzcie swoje. Ta historia się już kończy, więc czas podziękować. Za każdy komentarz <3 Za każdy szantaż <3 Za wszystko <3
Lette