003. Milka z truskawkami

Brakuje mi ich. I teraz czuję to tak bardzo. Mimo, że oni klną na siebie, zabijają się wzrokiem moje życie bez nich traci barwy. Nawet teraz mieszając zupę czuję, że czegoś mi brakuje.
Śmiechu i wesołego spojrzenia Wojtka, błysku w oczach Mateusza. Chyba postąpiłam za ostro. Może niepotrzebnie wywaliłam ich za drzwi? Może zbyt się zdenerwowałam?
Dryyyyyyyyyń! Dryń! Dryń!
Tym razem sąsiad? Z pretensjami? Już i tak wyczerpałam maksimum złości na ten dzień, więc co mi szkodzi otworzyć? Zgasiłam palnik na kuchence i niechętnie podeszłam do drzwi.
Przekręciłam zamek i uchyliłam je na bezpieczną, chroniącą mnie przestrzeń. Wielki bukiet herbacianych róż. Chwila, chwila... Wielki bukiet herbacianych róż?! To pomyłka. Wcale to nie są moje ulubione kwiaty. Jeju, no może są, ale nikt o tym nie wie. Prawie. Nikt z wyjątkiem Wojtka.
 -Zanim zamkniesz mi drzwi przed nosem musisz wysłuchać moich przeprosin - do sedna przyjacielu, bo się zaraz sąsiedzi na darmowe przedstawienie zlecą. - Zachowywałem się jak pajac, ale sądzę, że to nie jest facet dla ciebie. Ty jesteś inteligentna, piękna, zdolna, wygadana i masz cholernie mocne uderzenie. -oboje się uśmiechnęliśmy na wspomnienie jak w zeszłym roku chodził dzięki mnie z gigantycznym siniakiem pod okiem. - A on? Co może ci zaaoferować? Nika, zrozum ja po prostu mu nie ufam. Wybaczysz mi?
I co ja mam mu teraz powiedzieć? Tak pięknie mnie przeprosił, a jednocześnie zbeształ mojego chłopaka. Mateusz i Wojtek. Oni są zupełnie inni. Obu ich kocham. Są dla mnie bardzo ważni. Ciężkie życie. Aż mi łzy wyszły.
-Wojtek, najpierw może wejdź do środka.- pociągnęłam go za rękę zamykając drzwi. Przynajmniej mój kochany osiedlowy monitoring nie będzie wiedział wszystkiego. -Wojtek...
O cholera! On mnie całuje! Mój najlepszy przyjaciel mnie całuje! Mój najlepszy przyjaciel, Wojciech Julian Włodarczyk mnie całuje! A mi się to podoba!
Jego wargi są tak delikatne!
Nasz pocałunek z każdą chwilą był coraz bardziej namiętny. Przygryzłam lekko jego wargę, a on cicho jęknął. Nasze języki toczyły walkę, niecodzienny taniec. Jego ręka gładziła moje odziane w kraciastą koszulę plecy, a ja odruchowo wplotłam dłoń w jego włosy. Były tak miękkie. Czułam przyjemne ciepło w miejscu gdzie mnie dotykał. Przeniosłam rękę na jego tors i powoli odpinałam guziki jego koszuli. Cholera, co ja robię! Cholera, najgorsze jest to, że mi się to podoba! On nie został mi dłużny i już po chwili moja koszula wylądowała gdzieś w głębi mieszkania. Po chwili dołączyła tam też jego górna garderoba. Kreśliłam kółka na jego zarysowanych mięśniach, a on pieścił moją szyję swoimi wargami. Jęknęła głośno i mogłabym przysiąc, że on się uśmiechnął. Odchyliłam głowę, gdy poczułam, że zjeżdża swoim językiem coraz niżej. Jednak oderwał się od mojego dekoldu i spojrzał w moje oczy.
-Co my robimy?- wyszeptał całując mnie w głowę.
Chyba miałam zaćmienie umysłu, gdy odpowiadałam. Było mi wszystko jedno, liczył się tylko on!
-To co powinniśmy zrobić już dawno.- mruknęłam wpijając się w jego usta.
Objął mnie w talii i podniósł do góry, abym mogła go opleść nogami. Zręcznie przeniósł nas bliżej ściany i aż syknęłam, gdy moje rozpalona skóra zetknęła się z zimną powierzchnią. Jego oddech pieścił mój dekold, a ja dalej smakowałam jego ust. Czułam jak gładzi palcami mój policzek, drugą ręką podtrzymując moje plecy. Pocałunki przeradzały się w coś w rodzaju sztuki. Byliśmy doskonale dopasowani, nasze ciała stawały się jednością.
Skrzyp.
Drzwi. Ktoś lub coś otworzyło drzwi. Ktoś szedł właśnie w naszą stronę.
-Nika?!
Mateusz! Tym kimś był Mateusz, mój chłopak, Mateusz Mika!

_____
jest poniedziałek, a ja mam napad weny siadząc u ortopedy. Kocham przychodniane WiFi! Przepraszam za ten fatalną scenę naszych kochanych przyjaciół ;_;
Lette