004. Tania telenowela

Cholera jasna! Cholera jasna! To nie może być prawda! To tylko głupi sen, koszmar właściwie! Zaraz się obudzę i wszystko będzie jak dawniej. Jednak moje uszczypnięcia pozostawiły tylko na mojej skórze czerwone ślady. To nie może być prawda! Jakaś ukryta kamera?! Cholera jasna!
-Do łazienki i ubieraj się imbecylu!-warknęłam Wojtkowi do ucha, gdy postawił mnie na podłodze.- Masz trzy minuty! Rusz dupę!
Tak, to było bardzo miłe. Jeszcze przed chwilą się z nim całowałam. Niemożliwe staje się możliwe. Moje życie nadawałoby się na serial paradokumentalny. Za dużo "Ukrytej prawdy", zdecydowanie. Westchnęłam głośno i czym prędzej rozejrzałam się po salonie. Do kuchni za daleko. W łazience siedzi Wojtek. Przed balkon nie wyjdę, to przecież trzecie piętro! Jednak kroki Mateusza były coraz bliższe. Mam! Pierwszy raz cieszę się z mojego lenistwa. Porwałam jakąś koszulkę, która walała się gdzieś na kanapie. W chwili, gdy wyciągałam włosy zaa kołnierza do pokoju wszedł chłopak, mój chłopak...
-Cześć. -uśmiechnęłam się słodko i kopnęłam koszulę gdzieś w głąb. A była taka piękna! Teraz jej nie dopiorę! Niech to...
Mateusz odwzajemnił radosny grymas. Chyba niczego nie zauważył. Czułam jak moje policzki oblewają się rumieńcem i zapewne i na dekoldzie pojawiły się już czerwone plamy. Nienawidzę mojego popieprzenia emocjonalnego! Mika podszedł bliżej mnie i uniósł mój podbródek, abym mogła spojrzeć mu w oczy. Brązowe tęczówki patrzyły na mnie z niemymi przeprosinami oraz miłością. Ale zdecydowanie Wojtek ma ładniejsze oczy! Czy ja to pomyślałam?!
-Nika, przepraszam! Nie powinienem kazać ci wybierać i sprawiać Wojtkowi przyk...- niech on już nie otwiera ust! Muszę zmazać swoje winy! Jak uciszyć faceta? Po prostu go pocałować. Jak uciszyć siatkarza? Pociągnąć go za koszulkę, aby musiał się pochylić i pocałować. Jego wargi były tak miękkie. Ale nie tak jak Wojtka. Jego ręce obejmowały mnie, a ja mimowolnie porównywałam go z mężczyzną siedzącym w łazience. Chwila! Od dobrych kilku minut z łazienki nie dobiegały mnie żadne hałasy. Zaczynam się bać! I to poważnie. Moje kochane mieszkanko! Proszę, niech on mi go nie rozwali! Tyle na nie pracowałam! Ręka Mateusza dziwnie często zaczęła  się znajdować obok mojego stanika. Dlaczego ludzie z mojego otoczenia się niewyżycie seksualnie? Czy tylko ja jestem normalna? Stabilna emocjonalnie? Wierna... Dobra, lepiej nie odpowiem na te pytania. Wyrzuty sumienia. Zaczęło się. Oderwałam się od ukochanego i zagryzłam wargę powstrzymując łzy. Łazienka. Teraz. Zaczynam się niepokoić!
-Przepraszam cię na chwilkę. Muszę skorzystać z toalety.- mruknęłam muskając jego wargi. Właściwie to muszę zobaczyć co z niej zostało.
Kiwnął głową i pocałował mnie w skroń. Zajął miejsce na kanapie, a ja niemalże w podskokach pobiegłam do pomieszczenia zajmowanego przez mojego przyjaciela.
Puk! cisza. Puk! Puk! cisza. Puk!
Umówiony  kod z dzieciństwa. Zawsze go używaliśmy i chyba nagle do tego wrócimy. Po chwili w drzwiach pojawiła się wojtkowa czupryna i jego uśmiechnięta twarz. Wpuścił mnie do środka, a ja dziękowałam rodzicom, że moje ściany są dźwiękoszczelne! Przekręciłam zamek i oparłam się o drzwi. Wojtek usiadł na pralce i utkwił we mnie te swoje czekoladowe źrenice. Nie był szczęśliwy. Śmiało mogłabym stwierdzić, że najchętniej by się popłakał.
-Wszystko widziałeś?- cholera jasna! Jesteś idotką! Za ścianą siedzi twój życiowy partner, a ty siedzisz z najlepszym przyjacielem w zamkniętej na klucz łazience.
-Nie musiałem - przełknęłam głośno ślinę i podeszłam bliżej niego. - Nika, to nie powinno się zdarzyć.
- Ale się zdarzyło i nic na to teraz nie poradzisz - czy ja to powiedziałam? czasem się zastanawiam czy ktoś mi czegoś nie dosypuje w nocy. Chwycił mnie za ręce, a ja nie mogłam powstrzymać uśmiechu. - To chyba nic między nami nie zmieni?
- Przyjaźnimy się od liceum. - zaśmiał się cicho. - Naszej relacji nigdy i nic nie zmieni mała!
-Nie mów do mnie mała, przerośnięty człowieku o rozumku jak mrówka - zgromiłam go wzrokiem, a on tylko puścił mi oczko. Czy ja już mówiłam, że go zastrzelę? Przypadkowo. Chyba czas kupić wiatrówkę. - Zamknęłam drzwi na korytarz. Jeśli chcesz możesz wyjść, a on cię nie zauważy.
Uśmiechnął się jeszcze szerzej i wstał z zajmowanego wcześniej miejsca. Może nie uszkodził mi pralki. Pochylił się nade mną i musnął mój policzek bardzo blisko moich ust. Zamorduję go kiedyś! Obiecuję mu to!

Oto ja! Tym razem jadąc samochodem do lekarza. Pff.. Chcą mi wmówić, że mam coś z kolanem. Ale nic... Co sądzicie?
l.
Byłabym zapomniała! Dedykacja dla zawsze pierwszej, uzależnionej od telefonu Azreal <3