007. Znowu pobudka

Puuuuk! Puk! Puk!
Przecieram załzawione oczy.
3:51 4 lipca 2015
Co ktoś może o tej godzinie ode mnie chcieć. Nie mam siły, ani ochoty na wstanie z miękkiego posłania. Nika, jesteś idotką! Zniszczyłaś swoją przyjaźń z facetem, którego mimowolnie pokochałaś. Mateusz nie chce cię znać.
Drrrrrrryyyyyyyńńń!
Jak widać ktoś jest natarczywy. Czyli nie da mi w spokoju dławić się łzami? A jakby tak się utopić? I tak moje życie przestało mieć sens. Nie, nie, nie. To się nie uda. Jestem zbyt tchórzliwa, aby się targnąć na swoje życie. Na nic nie mam odwagi. Ile razy tej bezsennej nocy wybierałam numer Mateusza? Ile razy układałam w głowie naszą rozmowę? Sama nie wiem co chciałabym przez to osiągnąć. Przecież go nie kocham. Ale on zawsze był dla mnie ostoją. Wspierał i nie krytykował. Brakuje mi jego dziecięcej twarzy, zatroskanych oczu. Aż dziwne ale brakuje mi jego, tak po prostu. Ale z drugiej strony był Wojtek. O niego nie martwiłam się tak ja o Mikę. Zapewne znów siedzi w klubie i podrywa kolejną naiwną dziewczynę. Tylko, że teraz może do tej kolekcji dopisać jeszcze mnie. A przecież znałam go tak dobrze! Gdyby ktoś miesiąc temu powiedziałby mi, że zakocham się w Wojtku, palnęłbym go w głowę. To wydawało mi się niemożliwe. Ale jego też mi brakuje. Tych roześmianych oczu, kąśliwych uwag. Nasza przyjaźń nie była łatwa, wiele razy latały talerze. Ale zawsze byliśmy razem, blisko siebie. Podobno między kobietą, a mężczyzną przyjaźń nie jest możliwa. Od lat chyba jednak łudziłam się, że jesteśmy wyjątkiem. Ale jednak nie. Zakochałam się, beznadziejnie się zakochałam. A dzisiaj mieliśmy świętować małą rocznicę naszej przyjaźni. Miałaś nie ryczeć, głupia!
Drrrrrrryyyyyyńń! Dryń!Dryń!
 -Nika, otwórz!- jego głos. Co on tutaj robi? Zrezygnowana wstałam jednak i otworzyłam drzwi. -Nika, ja...
Spojrzałam na niego. Stał jakby wycofany trzymając rączkę czarnej walizki. Czyżby łowy się nie powiodły?
 -Dlaczego pukasza do mnie zawsze, gdy lądujesz na bruku?- zapytałam zagryzając wargę. Nie chciałam być dalej łatwowierną dziewczyną wpuszczającą go za każdym razem.
 -Bo cię kocham. Nika, kocham cię jak jasna cholera! Rozumiesz? Nie mogłem patrzeć jak obściskujesz się z tym idiotą. Nie mogłem sobie z tym poradzić. Uciekałem do alkoholu, kobiet. Jednak prawdziwe szczęście czułem, gdy otwierałaś mi drzwi ubrana w długą koszulkę z nieogarniętymi włosami. Byłem szczęśliwy, gdy mogłem być obok ciebie. Słuchając twojego głosu...
Nie odpowiedziałam. Wspiełam się na palce i pocałowałam go. Teraz wszystko było na swoim miejscu. On. Ja. Idealnie. A nie wierzyłam, że mogę być szczęśliwa z nim. To wszystko było jak sen. Może to głupie, ale nie czułam do niego żalu. Zbyt wiele przeszliśmy, aby coś mogło nas zniszczyć.
 -Po była piękna historia, mamo. Jak z bajki.- drobna blondyneczka spojrzała na mnie oczarowana.
 -Nawet nie wiesz jak ciężko było ją napisać, kochanie.- uśmiechnęła się do niej szczerze. Czy jestem szczęśliwa? Nie mogę powiedzieć, że nie. Kłamstwo to hańba, a tego bym nie zniosła.
Chwyciłam ją za drobną dłoń, a ona wlepiła we mnie swoje czekoladowe oczy. To po nim je odziedziczyła. Gdyby tylko wiedział, że ma taką wspaniałą córkę. Ciepła łza spłynęła po moim policzku. Podałam dziewczynce czerwoną różé, która chwilę później spoczęła na nagrobku.
-Już siedem lat...

*alternatywa*
Usłyszałam skrzypnięcie drzwi i już od razu wiedziałam co zrobi nasza córka. Upór i brak cierpliwości odziedziczyła po nim. Zdecydowanie. Po mnie ma tylko te dobre cechy.
 -Moja mała księżniczka! - znowu na pewno wziął ją na barana i znów wieczorem nie będzie mógł spać. Z nim gorzej niż z dzieckiem. -A tu widzę królowa.
Spojrzałam na niego z powątpiewaniem i skinęłam głową. Zlustrowała walizki stojące w przepokoju i weschnęłam głośno.
 -Znowu wylądowałeś na bruku?
 -Ze Spały trzeba było wyjechać, pozwól mi żono zostać ten kolejny raz.
Nie umiałam przy nim grać. Nie mogłam hamować szczerzego uśmiechu. Zaśmiałam się tylko i cmoknęłam go na przywitanie. Zawsze miał do mnie najbliżej, nawet jak mieszkaliśmy w jednej sypialni!
***
Nie bijcie! Dodaję dwa zakończenia, wybierzcie swoje. Ta historia się już kończy, więc czas podziękować. Za każdy komentarz <3 Za każdy szantaż <3 Za wszystko <3
Lette

006. Kryzys

Moje życie jest jednym pieprzonym paradoksem! Płaczę w momencie, w którym powinnam być szczęliwa. Mijął tydzień od sytuacji w klubie, a moje życie zmieniło się o 180°.
Kap! Kap! Kap!
Chyba będę musiała to wytrzeć zanim Mateusz wróci z treningu. Dla niego wszystko jest w jak najlepszym porządku. Narzeczona czekająca na niego z uśmiechem. Tak, właśnie.
N-A-R-Z-E-C-Z-O-N-Ą! ZGODZIŁAM SIĘ ZA NIEGO WYJŚĆ!
Sama nie wiem dlaczego. Jestem do niego przywiązana, ale chyba zbyt pochopnie się na to zgodziłam. Ale z drugiej strony, gdy patrzyłam w przepełnione miłością oczy, wymiękałam.
Wtedy, tamtego wieczora poprosił mnie o rękę przy wszystkich. Rozumiecie?! Przy wszystkich! Okazało się, że on doskonale wiedział o wizycie Włodiego w Trójmieście! Mało tego. On go poprosił, aby tutaj przyjechał. Chyba wreszcie zrozumiał, że Wojtek jest dla mnie cholernie ważny, chyba zbyt ważny. Jak on mógł całować tę wywłokę na moich niespodziankowych zaręcznych? To się nazywa przyjaciel.
Szafrańska, otrzyj te łzy! Za kilka minut będzie tu Mika! Cholera jasna!
Szybko przetarłam oczy i wciągnęła na siebie luźną sukienkę. Gdy pojawił się w drzwiach poczułam jak coś mnie ściska w gardle.
PONOWNE WYRZUTY SUMIENIA! PO CHOLERĘ MI TO SUMIENIE! Tylko kłopoty.
-Nika, coś się stało?- nie jestem chyba zbyt dobrą aktorką. Albo on mnie już na tyle poznał.
-Mateusz...- to nie ja to powiedziałam! Nie kontroluję moich słów.- Zdradziłam cię.
Później już niewiele pamiętam. Jego szok. Mój płacz. Oddanie pierścionka. Trzask drzwi. Mój szloch. Wszystko się skończyło, w jednej chwili. Czas wracać do Łodzi!
Godzinę później siedziałam już w pociągu. Czułam się lżejsza, bez balastu. Może czasem lepiej jest powiedzieć prawdę? Nie mogłam go oszukiwać. Nie, jeśli mieliśmy coś razem planować. Należało mu się. Muszę zacząć od nowa. Jeszcze jedna rzecz mi została do zrobienia, zanim zamknę rozdział 'SIATKARZE'. To chyba najtrudniejsza rozmowa w moim życiu.
-Szafran, jak tam w Gdańsku?- Jego głos. Zaczynam wariować! Zakochałam się jak nastolatka.
-Zachowałeś się jak zwykła świnia! Jak mogłeś? Chciałeś mnie tylko zaliczyć? Wojtek! Myślałam, że się przyjaźnimy! Ja się chyba nawet zaangażowałam, a ty wpychałeś język tej wywłoce do gardła!
Rozłączyłam się. Nie chamowałam łez. Nie miałam przed kim. Wszystko się posypało. Zostałam sama. Do Andrychowa nie wrócę. Wracam do domu, do Łodzi. Samotnie.

--
Jest krótko, ale to już norma! Mi się podoba. Dedykacja dla Win, która zgodziła się na moją propozycję xD <3
Lette

Informacja

Cześć i czołem. Z powodu moich licznych wizyt u lekarza w przyszłym tygodniu jest spora możliwość, że rozdział okaże się z opóźnieniem. Mam nadzieję, że wytrzymacie :D

lette

Przy okazji chciałabym Was zaprosić na 'Zagubionych'. Może nie wszystkim będą odpowiadali bohaterowie, ale może komuś się spodoba :D

005. Rosyjska ruletka

Okręcam się w miejscu podziwiając swoje odbicie. Tylko nie myślcie, że jestem próżna! Ale wyglądam zjawiskowo! Sukienka, którą kupił mi na urodziny Mateusz leży idealnie. Nie mogę uwierzyć, że od ponad tygodnia mam 24 lata! Czuję się wspaniale! Jednak nie mogę być w pełni szczęśliwa! Patrząc w jego oczy mam ochotę się rozpłakać! Cholerne wyrzuty sumienia! Zależy mi na Matim i nie mogę go zranić! Nie chce tego!

-Wyglądasz pięknie.- czuję jego ciepły oddech na mojej szyi. Bum! Bum! Bum! Moje serce szaleje, gdy jest tuż obok. Zaraz znając moje szczęście się zarumienię! Jego usta muskają moją szyję, a ja odpływam! Jezu, co się ze mną dzieje! - Gotowa?

Czy gdybym nie była gotowa, stałabym tutaj w niebotycznie wysokich szpilkach i sukience tak krótkiej, że nie będę mogła normalnie usiąść? Czasem zastanawiam się czy wszyscy ludzie są głupi? Wojtek twierdzi, że ja jestem po prostu zbyt cyniczna. Winny zawsze się tłumaczy, Włodarczyk! Idiota! Prycham pod nosem i całuję ukochanego w usta! Czas zawładnąć Trójmiastem! Jezu! Ale to brzmi tanio... Staczam się z moją elokwencją! Za dużo czasu z siatkarzami! Za dużo czasu z siatkarzami! Za dużo czasu z siatkarzami! Przez nich zapewne zachoruje na chorobę sierocą! Nic mi już nie pomoże! A oni sobie beze mnie nie poradzą...

-Panie przodem!- głos mojego chłopaka wyrywa mnie z własnych myśli. Czasem trzeba porozmawiać z kimś inteligentnym. Co wcale nie oznacza, że ludzie wokół mnie są głupi! Tylko ja mogę coś palnąć nie myśląc. Jak dobrze, że chociaż nie na głos! Dziękuję ci mamusiu!

Wychodzimy z jego bloku i po raz kolejny prawie upadam. Tak, oczywiście... Moja zdolność chodzenia w szpilkach pozostawia wiele do życzenia... Jednak udaje mi się doczłapać do samochodu i już po dłuższej chwili zmierzamy do jednego z tutejszych klubów.

Mika chwyta mnie w talii. Właściwie wciska swoje palce w moją przeponę. Taki drobny szczegół. W sumie gdyby nie on to zapewne znów leżałabym na podłodze. Jednak nie jestem jeszcze gotowa na bliskie spotkanie z ziemią! Jestem na to za młoda!

Ciemność! Jedyne co widzę to ciemność! Wszędzie jest ciemno! Nie lubię ciemności! Nic w niej nie widzę! To mnie przeraża! Jestem wzrokowcem do cholery! Dajcie mi światło! Na szczęście wchodzimy głębiej. Jakoś mi się tutaj nie podoba! Ale nastała światłość! Chyba zacznę chodzić do kościoła! Dzięki Ci! Spoglądam na mojego towarzysza, który jest wyraźnie szczęśliwy. Czy tylko mi się wydaje czy większość PlusLigi coś bierze? Taki na przykład Wojtek, Nie! To jest zły przykład… Ten ma coś z głową od urodzenia. Współczuję jego matce, że urodziło coś takiego! Muszę jej to powiedzieć jak pojadę do rodziców. Niech będzie Mateusz! Tak to spokojny, zrównoważony. Czasem wydaje mi się, że bardziej podnieca się na widok tej żółto-niebieskiej piłki niż mnie. Czy istnieje choroba, która objawia się podniecenia na widok jakiegoś przedmiotu? Ta.. Chyba czas zmienić dilera, kochany!

Widzę kanapy! Moje nogi muszą odpocząć! Zdecydowanie! Rzucam błagane spojrzenie w stronę chłopaka, a on ku mojej euforii kieruje się w utęsknione miejsce. Nareszcie! Opadam na skórzany mebel i wzdycham uradowana! Dzisiaj się nie ruszam. Tylko będę piła soczek i ewentualnie poprawiała to coś co mam na sobie. I tak cały klub będzie mógł dostrzec moją bieliznę. To wszystko jest ukartowane! Ale Mateusz sam tego nie mógł wymyślić! A mało on ma niewyżytych kolegów? Dobra, może ja nie chce poznać odpowiedzi na to pytanie…

Siedzę tutaj już od trzech godzin. Jestem tak cholernie znudzona! Mika zniknął gdzieś z kolegą z drużyny, a ja siebie sama jak kołek. Nawet obserwowanie ludzi przy barze mnie nie bawi. Piję trzecią szklankę soczku i wcale nie jestem pijana. No, może tylko trochę… A tutaj się prawie nic nie dzieje! Zero bójek, połykania się i tego typu spraw. Ponownie skupiam się na barze, przy którym koczuje spora grupa osób. Alkohol. To jest po prostu fantastyczny wynalazek! A jakie rzeczy się po nim dzieją! Jest co wspominać! Ooo, jakiś chłopak połyka jakąś laskę. Nawet taki jakiś znajomy… Popijam soczek przez różową słomkę.

Chwila!

Zaraz!

Ja go znam!

Przy barze siedzi nie kto inny jak Wojtek. Co on do cholery tutaj robi? Tu, czyli w Gdańsku. Tu, czyli w klubie. I co on robi z tą dziewczyną. No powietrza jej nie zabraknie. Załamujesz mnie chłopaku, myślałam, że masz wyższe wymagania… Jak on mógł całować coś takiego?!

Czekajcie!

Czy ja jestem zazdrosna? Nie… To niemożliwe. Ja mam mojego kochanego Mateusza! I wcale nigdy nie całowałam Włodarczyka. Cholera, miałaś o tym zapomnieć idiotko!

-On chciał tylko powiększyć swoją kolekcje…- mój szept nie jest nawet szeptem.

-Czy to jest Wojtek?- Mateusz?! Jeszcze jego tutaj brakowało…

To jest jawny szantaż! To powinno się pojawić jutro! Jestem zbyt uległa!
Ale nic. Ze specjalną dedykacją dla Kalki i Win, które wiedzą dlaczego ją dostały :)
lette

004. Tania telenowela

Cholera jasna! Cholera jasna! To nie może być prawda! To tylko głupi sen, koszmar właściwie! Zaraz się obudzę i wszystko będzie jak dawniej. Jednak moje uszczypnięcia pozostawiły tylko na mojej skórze czerwone ślady. To nie może być prawda! Jakaś ukryta kamera?! Cholera jasna!
-Do łazienki i ubieraj się imbecylu!-warknęłam Wojtkowi do ucha, gdy postawił mnie na podłodze.- Masz trzy minuty! Rusz dupę!
Tak, to było bardzo miłe. Jeszcze przed chwilą się z nim całowałam. Niemożliwe staje się możliwe. Moje życie nadawałoby się na serial paradokumentalny. Za dużo "Ukrytej prawdy", zdecydowanie. Westchnęłam głośno i czym prędzej rozejrzałam się po salonie. Do kuchni za daleko. W łazience siedzi Wojtek. Przed balkon nie wyjdę, to przecież trzecie piętro! Jednak kroki Mateusza były coraz bliższe. Mam! Pierwszy raz cieszę się z mojego lenistwa. Porwałam jakąś koszulkę, która walała się gdzieś na kanapie. W chwili, gdy wyciągałam włosy zaa kołnierza do pokoju wszedł chłopak, mój chłopak...
-Cześć. -uśmiechnęłam się słodko i kopnęłam koszulę gdzieś w głąb. A była taka piękna! Teraz jej nie dopiorę! Niech to...
Mateusz odwzajemnił radosny grymas. Chyba niczego nie zauważył. Czułam jak moje policzki oblewają się rumieńcem i zapewne i na dekoldzie pojawiły się już czerwone plamy. Nienawidzę mojego popieprzenia emocjonalnego! Mika podszedł bliżej mnie i uniósł mój podbródek, abym mogła spojrzeć mu w oczy. Brązowe tęczówki patrzyły na mnie z niemymi przeprosinami oraz miłością. Ale zdecydowanie Wojtek ma ładniejsze oczy! Czy ja to pomyślałam?!
-Nika, przepraszam! Nie powinienem kazać ci wybierać i sprawiać Wojtkowi przyk...- niech on już nie otwiera ust! Muszę zmazać swoje winy! Jak uciszyć faceta? Po prostu go pocałować. Jak uciszyć siatkarza? Pociągnąć go za koszulkę, aby musiał się pochylić i pocałować. Jego wargi były tak miękkie. Ale nie tak jak Wojtka. Jego ręce obejmowały mnie, a ja mimowolnie porównywałam go z mężczyzną siedzącym w łazience. Chwila! Od dobrych kilku minut z łazienki nie dobiegały mnie żadne hałasy. Zaczynam się bać! I to poważnie. Moje kochane mieszkanko! Proszę, niech on mi go nie rozwali! Tyle na nie pracowałam! Ręka Mateusza dziwnie często zaczęła  się znajdować obok mojego stanika. Dlaczego ludzie z mojego otoczenia się niewyżycie seksualnie? Czy tylko ja jestem normalna? Stabilna emocjonalnie? Wierna... Dobra, lepiej nie odpowiem na te pytania. Wyrzuty sumienia. Zaczęło się. Oderwałam się od ukochanego i zagryzłam wargę powstrzymując łzy. Łazienka. Teraz. Zaczynam się niepokoić!
-Przepraszam cię na chwilkę. Muszę skorzystać z toalety.- mruknęłam muskając jego wargi. Właściwie to muszę zobaczyć co z niej zostało.
Kiwnął głową i pocałował mnie w skroń. Zajął miejsce na kanapie, a ja niemalże w podskokach pobiegłam do pomieszczenia zajmowanego przez mojego przyjaciela.
Puk! cisza. Puk! Puk! cisza. Puk!
Umówiony  kod z dzieciństwa. Zawsze go używaliśmy i chyba nagle do tego wrócimy. Po chwili w drzwiach pojawiła się wojtkowa czupryna i jego uśmiechnięta twarz. Wpuścił mnie do środka, a ja dziękowałam rodzicom, że moje ściany są dźwiękoszczelne! Przekręciłam zamek i oparłam się o drzwi. Wojtek usiadł na pralce i utkwił we mnie te swoje czekoladowe źrenice. Nie był szczęśliwy. Śmiało mogłabym stwierdzić, że najchętniej by się popłakał.
-Wszystko widziałeś?- cholera jasna! Jesteś idotką! Za ścianą siedzi twój życiowy partner, a ty siedzisz z najlepszym przyjacielem w zamkniętej na klucz łazience.
-Nie musiałem - przełknęłam głośno ślinę i podeszłam bliżej niego. - Nika, to nie powinno się zdarzyć.
- Ale się zdarzyło i nic na to teraz nie poradzisz - czy ja to powiedziałam? czasem się zastanawiam czy ktoś mi czegoś nie dosypuje w nocy. Chwycił mnie za ręce, a ja nie mogłam powstrzymać uśmiechu. - To chyba nic między nami nie zmieni?
- Przyjaźnimy się od liceum. - zaśmiał się cicho. - Naszej relacji nigdy i nic nie zmieni mała!
-Nie mów do mnie mała, przerośnięty człowieku o rozumku jak mrówka - zgromiłam go wzrokiem, a on tylko puścił mi oczko. Czy ja już mówiłam, że go zastrzelę? Przypadkowo. Chyba czas kupić wiatrówkę. - Zamknęłam drzwi na korytarz. Jeśli chcesz możesz wyjść, a on cię nie zauważy.
Uśmiechnął się jeszcze szerzej i wstał z zajmowanego wcześniej miejsca. Może nie uszkodził mi pralki. Pochylił się nade mną i musnął mój policzek bardzo blisko moich ust. Zamorduję go kiedyś! Obiecuję mu to!

Oto ja! Tym razem jadąc samochodem do lekarza. Pff.. Chcą mi wmówić, że mam coś z kolanem. Ale nic... Co sądzicie?
l.
Byłabym zapomniała! Dedykacja dla zawsze pierwszej, uzależnionej od telefonu Azreal <3

003. Milka z truskawkami

Brakuje mi ich. I teraz czuję to tak bardzo. Mimo, że oni klną na siebie, zabijają się wzrokiem moje życie bez nich traci barwy. Nawet teraz mieszając zupę czuję, że czegoś mi brakuje.
Śmiechu i wesołego spojrzenia Wojtka, błysku w oczach Mateusza. Chyba postąpiłam za ostro. Może niepotrzebnie wywaliłam ich za drzwi? Może zbyt się zdenerwowałam?
Dryyyyyyyyyń! Dryń! Dryń!
Tym razem sąsiad? Z pretensjami? Już i tak wyczerpałam maksimum złości na ten dzień, więc co mi szkodzi otworzyć? Zgasiłam palnik na kuchence i niechętnie podeszłam do drzwi.
Przekręciłam zamek i uchyliłam je na bezpieczną, chroniącą mnie przestrzeń. Wielki bukiet herbacianych róż. Chwila, chwila... Wielki bukiet herbacianych róż?! To pomyłka. Wcale to nie są moje ulubione kwiaty. Jeju, no może są, ale nikt o tym nie wie. Prawie. Nikt z wyjątkiem Wojtka.
 -Zanim zamkniesz mi drzwi przed nosem musisz wysłuchać moich przeprosin - do sedna przyjacielu, bo się zaraz sąsiedzi na darmowe przedstawienie zlecą. - Zachowywałem się jak pajac, ale sądzę, że to nie jest facet dla ciebie. Ty jesteś inteligentna, piękna, zdolna, wygadana i masz cholernie mocne uderzenie. -oboje się uśmiechnęliśmy na wspomnienie jak w zeszłym roku chodził dzięki mnie z gigantycznym siniakiem pod okiem. - A on? Co może ci zaaoferować? Nika, zrozum ja po prostu mu nie ufam. Wybaczysz mi?
I co ja mam mu teraz powiedzieć? Tak pięknie mnie przeprosił, a jednocześnie zbeształ mojego chłopaka. Mateusz i Wojtek. Oni są zupełnie inni. Obu ich kocham. Są dla mnie bardzo ważni. Ciężkie życie. Aż mi łzy wyszły.
-Wojtek, najpierw może wejdź do środka.- pociągnęłam go za rękę zamykając drzwi. Przynajmniej mój kochany osiedlowy monitoring nie będzie wiedział wszystkiego. -Wojtek...
O cholera! On mnie całuje! Mój najlepszy przyjaciel mnie całuje! Mój najlepszy przyjaciel, Wojciech Julian Włodarczyk mnie całuje! A mi się to podoba!
Jego wargi są tak delikatne!
Nasz pocałunek z każdą chwilą był coraz bardziej namiętny. Przygryzłam lekko jego wargę, a on cicho jęknął. Nasze języki toczyły walkę, niecodzienny taniec. Jego ręka gładziła moje odziane w kraciastą koszulę plecy, a ja odruchowo wplotłam dłoń w jego włosy. Były tak miękkie. Czułam przyjemne ciepło w miejscu gdzie mnie dotykał. Przeniosłam rękę na jego tors i powoli odpinałam guziki jego koszuli. Cholera, co ja robię! Cholera, najgorsze jest to, że mi się to podoba! On nie został mi dłużny i już po chwili moja koszula wylądowała gdzieś w głębi mieszkania. Po chwili dołączyła tam też jego górna garderoba. Kreśliłam kółka na jego zarysowanych mięśniach, a on pieścił moją szyję swoimi wargami. Jęknęła głośno i mogłabym przysiąc, że on się uśmiechnął. Odchyliłam głowę, gdy poczułam, że zjeżdża swoim językiem coraz niżej. Jednak oderwał się od mojego dekoldu i spojrzał w moje oczy.
-Co my robimy?- wyszeptał całując mnie w głowę.
Chyba miałam zaćmienie umysłu, gdy odpowiadałam. Było mi wszystko jedno, liczył się tylko on!
-To co powinniśmy zrobić już dawno.- mruknęłam wpijając się w jego usta.
Objął mnie w talii i podniósł do góry, abym mogła go opleść nogami. Zręcznie przeniósł nas bliżej ściany i aż syknęłam, gdy moje rozpalona skóra zetknęła się z zimną powierzchnią. Jego oddech pieścił mój dekold, a ja dalej smakowałam jego ust. Czułam jak gładzi palcami mój policzek, drugą ręką podtrzymując moje plecy. Pocałunki przeradzały się w coś w rodzaju sztuki. Byliśmy doskonale dopasowani, nasze ciała stawały się jednością.
Skrzyp.
Drzwi. Ktoś lub coś otworzyło drzwi. Ktoś szedł właśnie w naszą stronę.
-Nika?!
Mateusz! Tym kimś był Mateusz, mój chłopak, Mateusz Mika!

_____
jest poniedziałek, a ja mam napad weny siadząc u ortopedy. Kocham przychodniane WiFi! Przepraszam za ten fatalną scenę naszych kochanych przyjaciół ;_;
Lette

002. Konfrontacja/Koligacja

Kuźwa, co tak niewygodnie!

Budzę się wyjątkowo zesztywniała.

Jednak ciało mojego śpiącego wciąż przyjaciela nie jest wygodne!

Co te wszystkie kobiety w nim widzą? Dźwigam się na łokciu i przypatruję się jego twarzy. W sumie znam ją od szesnastego roku życia, ale dalej studiuję ją z zapałem. Luźne kosmyki spadają mu na czoło, na którym pojawiła się zabawna zmarszczka. Zagryzam rozbawiona wargę, aby nie roześmiać się w głos. Czuję jakby był mi w tym momencie cholernie obcy. Cholera, Nika wybrałaś sobie moment na rozmyślania. Nie ma co, jesteś tak cholernie praktyczna.
-Znowu się ośliniłem?- pyta jeszcze zaspany patrząc mi w oczy. Uśmiecham się delikatnie kręcąc przecząco głową, a on patrzy na mnie pytająco.- Coś gorszego?
-Zastanawiałam się co te wszystkie puste przedstawicielki płci żeńskiej w tobie widzą.- nigdy nie pochwalałam jego stylu bycia, ale i tak dalej jest mi cholernie bliski. - Ja ci daję dwa na dziesięć punktów, to sukces kochanie.
Prychnął pod nosem i przytulił mnie do siebie. Znów te cholerne perfumy! Szkoda, że Mateusz takich nie używa. Muszę sobie kupić flakonik i spryskać jakąś rzecz! Kiedy chcę to jednak potrafię coś ciekawego wymyślić. Przymknęłam oczy, gdy położył głowę na moich włosach. W sumie aby nie stracić wzroku przez zmieżdżenie przez jego tors byłam zmuszona to zrobić.
-Nika, ile my się właściwie przyjaźnimy?- zapytał pomagając mi usiąść.
-4 lipca minie sześć lat jak przełamaliśmy lody. I uprzedzając twoje następne pytanie nie dam ci pieniędzy na drinki dla kolejnej dziuni.- doskonale wiedziałam do czego zmierzam ta rozmowa. Znam go na wylot! Od wielu lat poznawałam go przecież. Byłam przy nim w każdej sytuacji. Mój brat od innej matki. Chyba adoptowany...

-Ale...ale...rodzeństwo powinno się wspierać.- co za kretyn! Mój biedny nos nie był przygotowany na wbicie się w materac. To bolało.

Wbiłam w niego spojrzenie rozmasowując obolały nos. Już raz mi go złamał i jeśli zrobi to znowu to będzie mi płacił odszkodowanie! Nie wypłaci się idiota!

On westchnął zrezygnowany i położył ręce na mojej talii.

Nie!

Nie!

Nie!

Tylko nie to! Nieeeeeeeeeeeeeeee!

-Wojtek znaj litość! Nie! Uduszę się! Idoto! Puszczaj!- w głębokim poważaniu, przyznam szczerze, miałam sąsiadów, którym pewnie zagłuszyłam najnowszy odcinek badziewnego serialu. Niech ten debil przestanie mnie łaskotać to się zamknę. Słowo daję!

Ale on nie zwracał na mnie uwagi. Ze stoickim spokojem dalej się nade mną znęcał. Zupełnie jak w nocy. Ciekawe, czy wtedy kogoś obudziłam? Chyba przestanę ludziom otwierać drzwi. Tak będzie bezpieczniej. Zdecydowanie! Cholera, znów gadam ze sobą w myślach!

- Dwie stówki i już skończę.- pochylił się nade mną i chuchnął mi w twarz. Ja mu wcale nie grożę! Nic z tych rzeczy. - Nika! Nie daj się prosić.- jesteś za uległa. Za bardzo go kochasz. W sumie dając mu to co chce mam przynajmniej spokój. - Przestań gadać ze sobą i po prostu daj mi te pieniądze.

Dryńńńńń!

Tak!

Jestem uratowana! Ktoś dzwoni! Podniosłam się z kanapy i posłałam mu szeroki uśmiech. Kocham ludzi! Kocham świat! Życie jest tak cudowne!

Stanęłam pod drzwiami, trzymając dłoń na gałce. A jeśli to jakiś sąsiad? Wojtek w pokoju nie usłyszy moich ewentualnych krzyków. Cholera, raz się żyje i otwieram.

 -Znowu?- jak dobrze! To tylko Mateusz! Chwila... Mateusz?! Powiedzmy, że rozumiem...

-Co ty tutaj robisz? - zapytałam stając na palcach, aby go pocałować. Dlaczego oni muszą być tacy wysocy?! Wiadomo, że gdy oni stali w kolejce po wzrost, ja byłam w tej po rozum, ale to niesprawiedliwe!

-Odwiedzam swoją dziewczynę?- Mika, nie używaj sarkazmu, bo to ci nie wychodzi. Ja i moje wewnętrze przemyślenie, którymi z nikim się nie podzielę. Inteligentna Szafrańska. Brawo Ja!!!- On znowu tu jest?

-Pytasz czy stwierdzasz?- to chyba logiczne, że on siedział właśnie w salonie. Nie rozumiem ludzi, którzy zadają pytania, na które odpowiedź jest oczywista. Oj, Mati!

Chyba zignorował moje pytanie. Nieładnie panie siatkarzynko! Mnie się nie ignoruje! Ale w sumie całus wszystko mi wynagrodzi. Chyba czytał w moich myślach, bo chwilę później uraczył mnie smakiem swoich warg. Aż mnie przeszły ciarki! Jezu, jak ja go kocham! Jak on cudownie całuje! Chyba się rozpłynę!

Gdy usłyszałam chrząknięcie tego debila miałam ochotę poderżnąć mu gardło. Wszyscy by mnie poparli. Nie ma opcji. W sumie ta sytuacja była zabawna. Usta same mi się wykrzywiły w uśmiechu. Przepraszam, Mateusz... Bywa. Jednak mój chłopak zdawał się nie zauważać mojego uśmiechu! Mierzył Wojtka, a mój przyjaciel robił to samo! Dajcie mi popcorn. Znów się zaczyna! Mam ich powoli dość! To się robi nudne! Przygryzłam znudzona wargę i oparłam się o drzwi.

Trzy.

Dwa.

Jeden.

-Znowu ty jesteś?- tylko do niego używał takiego tonu. Miła odmiana, nie powiem, że nie.

Teraz czas na Wojtka. Jakoś subtelnie czy jak zwykle zacznie klnąć? To mnie zastanawiało.

-A ty jeszcze tu jesteś?- serio? Nic mądrzejszego nie mógł wymyślić? Jacy oni są przewidywalni.

Zaczynam się nudzić. Może uda mi się nawet zakamuflować ziewnięcie. Jest spora szansa. Nawet jakbym zniknęła, oni by tego nie zauważyli. Trudno...

-Mam tego dość!- Mateusz stąd ta zmiana. Takiego cię jeszcze nie znałam. - Wybieraj! Albo ja, albo on!

Teraz to przegiąłeś panie Mika. Ja rozumiem, że się kochamy. Serduszka, gołąbki i inne bajery, ale Wojtek jest moim przyjacielem. Ale on nie wydawał się nawet żartować. W sumie on rzadko żartuje! Taki charakter!

-Albo ja, wspaniały, kochany przyjaciel, który jest zawsze przy tobie. Albo on, którego nigdy nie ma, gdy go potrzebujesz.- głos Wojtka był przepełniony nienawiścią. Takiego wkurzonego dawno go nie widziałam. Robi się ciekawie...

W sumie to on kupował mi o drugiej w nocy czekoladę, gdy miałam 'te dni', ale Mateusz przecież był w Gdańsku. A ja tutaj, w Łodzi. Ale to Mateusza kocham. W sumie Wojtka też, ale jak brata. Oni mi nie mogą kazać wybierać! Czułam jak w oczach gromadzą mi się łzy. Co ja mam niby zrobić? Czułam się jak w taniej telenoweli. Strasznie, jednym słowem.

-Liczę do dziesięciu i żadnego z was nie ma być w moim mieszkaniu.- nie miałam już do nich siły. Ale oni chyba nie zrozumieli. Patrzyli się na mnie i nie ruszali niczym. - Wynosić się! Albo się ogarniecie, albo żaden z was nigdy już nie przekroczy progu tego mieszkania!

Dziesięć.

Dziewięć.

Osiem.

Siedem.

Sześć.

Czas mija.

-Ale...ale...- Mateusz nie jąkaj się, bo ci tak zostanie.

-Stary, lepiej choć bo będzie jeszcze gorzej.- Wojtek założył swoją kurtkę i wyprowadził Mikę z mieszkania.

Oni się nienawidzą. Co ja mam zrobić. Przekręciłam zamek w drzwiach, usiadłam pod nimi i po prostu zaczęłam płakać. Cholera jasna!

 

----

Mam nadzieję, że się podoba. Trochę inaczej pisane, ale mi się podoba.

Lette.